życie

Dzisiejszy dzień zaczęliśmy od pomocy sąsiadce w przesadzaniu krzaczków pod blokiem. Potem odwoziłem Krysię do centrum handlowego, gdzie miała akompaniować wolontariuszom zbierającym pieniądze dla hospicjum.

Gdy Krysia się udzielała artystycznie ja miałem pojechać do innego marketu na większe zakupy, ale dobroczynny nastrój chyba mi się udzielił, bo nie spławiłem od razu (jak zwykle) podejrzanego gościa na parkingu, co „miał pytanko”.

Gostek opowiedział, że dopiero co wyszedł z więzienia, że nie chce pieniędzy, że mieszka w ośrodku Fundacji Pomost w Zabrzu, więc ma gdzie mieszkać, ale że potrzebują tam coś do jedzenia. „Jakieś ziemniaki, czy coś do ziemniaków…”.

Ja mu mówię, że teraz się spieszę, ale że tak do dwóch godzin pewnie znowu tu będę i się jeszcze zastanowię. Chciał się umówić na konkretną godzinę – nie miałem konkretnych godzinowych planów i nie zamierzałem mieć, sugerował kontakt telefoniczny, ale średnio mi się widziało wymienianie się telefonami z obcym gostkiem, co właśnie z więzienia wyszedł. Spytałem, czy ma jakąś wizytówkę tej fundacji, żebym mógł później z nimi to załatwić, to wyciągnął jakąś swoją umowę z ośrodkiem. Zrobiłem zdjęcie danych kontaktowych, z dopisanym numerem „szefa”. Stwierdziłem, że coś kupię, jak nie temu gostkowi jak wrócę na ten parking, to może inaczej fundacji. I pojechałem do Selgrosa na swoje zakupy.

Już po drodze zaczęło do mnie dochodzić, że historyjka nie do końca trzymała się kupy, ale skoro obiecałem, to się nie będę wykręcał. W Selgrosie dotarło do mnie, że właśnie jestem w najlepszy miejscu na takie zakupy dla potrzebujących… tylko co kupić? Do gostka z parkingu kontaktu nie miałem, ale miałem numer do „szefa”. Dzwonię i pytam „co potrzebujecie?”. Facet nie bardzo wiedział o co chodzi, ale jak już załapał to się ucieszył i zasugerował kupić coś co się długo trzyma – „makarony, konserwy, kostki rosołowe”, żadne ziemniaki. Ok. Kupiłem kaszę, makaron, kostki rosołowe, jakieś konserwy i worek jabłek (niech mają też coś świeżego).

Swoje zakupy zawiozłem do domu i pojechałem po córkę. Gostka z parkingu już nie znalazłem, ale miałem adres ośrodka, to sami tam pojechaliśmy. Na miejscu znowu wielkie zdziwienie. Gostek z umowy chyba faktycznie tam mieszkał, ale szybko się wyniósł, „bo nie było tu jedzenia, a on się jakiegoś hotelu spodziewał”. Z zakupów się ucieszyli, chociaż podobno pierwszy raz się zdarzyło, żeby ktoś im coś takiego przyniósł.

Tak więc potwierdziło się moje zwykłe założenie – żebrającym zwykle nie warto nic dawać, bo często nie są tymi, za których się podają. I to, że lepiej uderzać do konkretnych organizacji. Tamten facet pewnie liczył na frajerów, co mu wcisną 20zł i tyle. Zamiast tego załatwił kolegom składniki do paru obiadów. I mnie odpadło zastanawianie się, czy nie odmówiłem pomocy naprawdę potrzebującemu.

Na samym początku ulicy Andersa w Gliwicach (skrzyżowanie z Daszyńskiego i Kościuszki) jest taki mały lokalik, w którym były już: kwiaciarnia, sklep z artykułami biurowymi i drogeria. Żadne długo tam nie przetrwało i ostatnio było widać, że ktoś nowy będzie się tam wprowadzał.

Dzisiaj idąc rano do pracy zauważyłem, że nad drzwiami pojawiła się niebieska flaga Poczty Polskiej, a obok szyld „Antyki”. Poczta? Fajnie, przy da się po drodze z biura… ale gdzie tam jeszcze antyki zmieścili? Na drzwiach tabliczka informacyjna, że to rzeczywiście agencja Poczty Polskiej, a w środku było jakieś antyki widać… postanowiłem obadać to później.

Akurat znalazł się i pretekst, żeby jakiś list wysłać, to wychodząc z biura po drugie śniadanko, zajrzałem do tego sklepiku. Środek częściowo wytapetowany starymi gazetami. Obok drzwi stoi stara komoda z jakimiś duperelami (stare żelazko, krucyfiks, itp.) w rogu, pod oknem stary okrągły stolik i dwa krzesła/fotele też nie z naszych czasów. Po drugiej stronie duże, stare, solidne biurku, a za nim starszy wąsaty, łysawy pan w okularach i owinięty szalikiem. Na biurku laptop, górka listów, segregator ze znaczkami i tak dalej. Przede mną dwie osoby w kolejce, przy stoliku starsza pani nalepia znaczki na list.

Szybko przyszła moja kolej, chociaż pan jeszcze się trochę gubił w tych znaczkach itp. Narzekał też na „system, który jeszcze nie całkiem działa” i „tych informatyków, wie pan”… Jak na pierwszy dzień wszystko i tak działało nad wyraz sprawnie. No i ten klimat – fajnie jest. Mam nadzieję, że ta poczta-antykwariat przetrwa tu dużo dłużej niż poprzedni najemcy.

Otwarte do 17-tej, w przeciwieństwie do innej poczty, którą mam prawie po drodze, więc będę mógł swoje fakturki w drodze z pracy do domu wysyłać.

W ogóle ostatnio jestem zadowolony z Poczty… święta tuż-tuż, a przesyłki z dnia na dzień dochodzą. Gdy ostatnio musiałem szybko coś wysłać (nie mając nawet w co zapakować) bardzo miła pani na poczcie okazała się bardzo pomocna (przechowała paczkę zanim skoczyłem do papierniczego po materiały pakunkowe, pożyczyła nożyczki, nie proszona) – byłem pod wrażeniem, bo ludzi pełno, ona sama i z załatwiała wszystko bardzo sprawnie (chociaż swoje w kolejce odczekałem).

Wczoraj, po raz kolejny, zajrzałem do serwisu nasza-klasa.pl (ale nie o tym serwisie ma
być ten wpis). Tym razem znalazłem tam swoją klasę z technikum i jednego
kolegę, który ją dodał. W pierwszym momencie nie kojarzyłem kolegi, ale w
końcu sobie przypomniałem kto to. Szukałem też klasy z podstawówki, ale nie
było jej w systemie. Chciałem dodać, ale nie pamiętałem do końca, czy to było
a, czy c (a może najpierw c, potem a?). Uznałem,
że muszę to gdzieś sprawdzić…

…i tak znalazły się moje stare archiwa (żona wyciągnęła z jakiejś
szafki), a tam: koperta z biletami na różne koncerty, na których się kiedyś
bawiłem, legitymacje szkolne, zdjęcia grupowe ze szkoły (w tym jedno, które
udzieliło mi poszukiwanej informacji), stara korespondencja, jakieś dokumenty
medyczne, życzenia od kolegów z okazji 20. urodzin na żółtych kartach do
dziurkowania itp.

Wśród tych papierów znalazłem też początki moich dzisiejszych problemów
zdrowotnych – ostatnia notatka, sprzed 10 lat, na karcie zdrowia
dziecka (czy jak to się tam nazywa, ja już wtedy dzieckiem nie byłem)
mówi: rozpoznanie: okrągłe plecy, zalecenia: ćwiczenia + basen.
Gdybym wtedy to potraktował poważnie i zastosował się do zaleceń, to pewnie
teraz bym tak nie cierpiał…

Jednak najwięcej wzruszeń dostarczył plik kopert i kartek pocztowych. Od
dziewczyn. W większości od Agnieszek (chyba nie bez powodu żona jest uczulona
na to imię ;-)). Ale były też tam listy od mojej niewątpliwie
pierwszej miłości (Moniki), nawet nie pamiętam jakim cudem je otrzymałem, skoro
nie byłem w stanie do niej słowa powiedzieć nawet, a co dopiero adres
przekazać (dwuletni związek ograniczał się głównie do mojego gapienia
się na nią przy przypadkowych spotkaniach, albo wzdychania pod jej
oknem…). Była tam też kartka walentynkowa od zgadnij kogo (chyba
nigdy się tego nie dowiedziałem) i listy od dwóch Iwon (kuzynki i znanej wam
już Iki). Widząc korespondencję od Beaty, czy Justyny musiałem sobie chwilę
przypominać, kto to…

Justyna to przecież była chyba jedyna osoba, z którą potrafiłem godzinami
przez telefon gadać. Nigdy nie byliśmy parą, była raczej dla mnie
przyjaciółką, której się mogłem wygadać, także z moich problemów
sercowych. Parę razy się spotkaliśmy, wiele razy rozmawialiśmy przez
telefon, najwyraźniej zdarzało się i nam do siebie pisać… w pewnym momencie
ona poznała jakiegoś policjanta, ja swoją obecną żonę… i straciliśmy
ze sobą kontakt.

Beata to był raczej mniej znaczący epizod w moim życiu, ale wspominam go,
jako ciekawą historię. Kolega z podstawówki (ale już parę lat po zakończeniu
tej szkoły) chciał mnie chyba z nią zeswatać (Beata była bliską koleżanką jego
przyjaciółki). Były z dwa wspólne ogniska, podwójna randka w kinie, kilka
namiętnych pocałunków… i w końcu Beata stwierdziła, że nic z tego nie
będzie. Jakiś czas później kumpel mnie spotyka, i mówi jak mu przykro, że mi z
Beatą nie wyszło, próbując mnie pocieszyć… a ja się powstrzymywałem, żeby
nie wybuchnąć śmiechem, bo właśnie wracałem, w świetnym humorze, z jednej z
pierwszych randek z moją obecną żoną. :-)

Zaskoczyła mnie trochę ilość poczty od Agnieszki z Olecka. Na jednej
kartce rozśmieszył mnie tekst wylewny to ty nie jesteś – typowa
odpowiedź na moją twórczość, od wypracowań w szkole, przez listy, po e-maile.
Ta Agnieszka, mimo mojej słabości do dziewcząt o tym imieniu, nie trafiła
nigdy na listę moich wielkich miłości, ale nie zaprzeczę, że bardzo miło
wspominam czas spędzony z nią przy okazji Przystanku Olecko. No i ilość
poczty też coś znaczy… że komuś się chciało do mnie pisać…
;-).

Przy okazji przeglądania tych pamiątek, przypomniały mi się też
dziewczyny, po których żaden ślad nie został, jak Joasia z Bytomia, pierwsza
dziewczyna, z którą się całowałem. Po innych został tylko, nigdy nie
wykorzystany i pewnie nieaktualny adres (karteczka z tymi adresami od razu
skojarzyła mi sie ze Spisem
cudzołożnic, chociaż to bardzo niewinne znajomości były): Marzena z
Gołdapi (to był chyba typowy krótki wakacyjny romans tyle, że z ferii
zimowych), Renia (ciekawe co u niej, bo miała problemy z alkoholem
i narkotykami), Julia (ale obciach — poryczałem się na randce z nią)… Oj,
nazbierało się tego. A przecież, głównie przez moją nieśmiałość, bardzo
ograniczone były moje kontakty towarzyskie…

Te wszystkie znajomości, miłostki i przyjaźnie na pewno miały jakiś wpływ
na to, jaki jestem. Bez tego pewnie nie mógłbym stworzyć związku takiego, jak
teraz z Iką, a nawet mógłbym sie nie zorientować, na jaki skarb trafiłem.
Teraz to przeszłość… ale powspominać czasem miło. Z drugiej strony, też
trochę strach przypomnieć sobie jakie głupoty kiedyś robiłem, czy co do mnie
dziewczyny pisały… dlatego nie odważyłem się zajrzeć do środka tych
listów.

Tak się zastanawiam, czy nie odnowić części z tych znajomości. Tych mniej
namiętnych, bo już się przekonałem, jak kontakt (mailowy i GG) po latach, z
dawną miłością (która kiedyś rzuciła, a teraz wyznaje miłość) może
namieszać… Głównie z ciekawości co u nich, i czy technicznie ponowny kontakt
jest możliwy (adresy i nawet nazwiska raczej nieaktualne). Znalezienie dawnej
korespondencji, to całkiem niezły pretekst…